عملکردهای قلبی، عروقی، تنفسی و کاردیومتابولیک در ورزش
هادی گلپسندی؛ محمد رحمان رحیمی
چکیده
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر سطوح سرمی برخی نشانگرهای پیشاگهی اختلال قلب در پاسخ به تعامل یک دوره تمرین هوازی و مصرف عصاره چای سبز در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. روش: 32 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سن 9/10 ± 50 سال، در قالب چهار گروه هشت نفر، 1)چای سبز (GT)، 2)چای سبز+ تمرین هوازی (GT+AT)، 3)دارونما (PL) و 4)دارونما + تمرین هوازی ...
بیشتر
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر سطوح سرمی برخی نشانگرهای پیشاگهی اختلال قلب در پاسخ به تعامل یک دوره تمرین هوازی و مصرف عصاره چای سبز در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. روش: 32 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سن 9/10 ± 50 سال، در قالب چهار گروه هشت نفر، 1)چای سبز (GT)، 2)چای سبز+ تمرین هوازی (GT+AT)، 3)دارونما (PL) و 4)دارونما + تمرین هوازی (Pl+AT)، بمدت هشت هفته، پروتکل تمرین هوازی را بمدت 60 دقیقه با شدت 65-55% MHR دویدن بر روی تردمیل انجام دادند و عصاره چای سبز را روزانه به مقدار 800 میلیگرم چای سبز مصرف نمودند. نشانگرهای قلبی شامل GDF-15 و NT-proBNP از طریق خونگیری دو مرحلهای پیش آزمون و پسآزمون ارزیابی گردید. تحلیل یافتهها با استفاده از آزمون انووآ با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد.یافتهها: یافتهها نشان داد که سطوح سرمی نشانگرهای GDF-15 و NT-proBNP در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در هر سه گروه GT، GT+AT و Pl+AT کاهش معناداری داشت (000/0>p) که بیشترین کاهش در گروه GT+AT نسبت به گروههای GT و Pl+AT مشاهده شد (000/0>p). نتایج همچنین نشان داد که شاخص HOMA-IR در هر سه گروه GT، GT+AT و Pl+AT در پسآزمون نسبت به پیشآزمون کاهش معنادار داشت (000/0>p). بحث: در مجموع میتوان گفت که تمرین هوازی، چای سبز و یا تعامل هر دو باعث کاهش معنادار سطوح بیومارکرهای قلبی می-گردد که این با بهبود شاخصهای آنتروپومتریکی و بهبود متابولیسم گلوکز در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 همراه بود.
تغذیه ورزشی و تندرستی
محمد رحمان رحیمی؛ شاهین کتابی؛ نعیمه سعیدی
چکیده
هدف: آدیپوکاینها، مولکولهای مترشحه از بافت چربی هستند که با مقاومت به انسولین، سندروم متابولیکی، دیابت و بیماریهای قلبی عروقی ارتباط دارند. بنابراین، تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره چای سبز (GTE) بر غلظت آدیپوکاینهای آپلین و کمرین در زنان چاق مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در یک طرح نیمه تجربی، 30 نفر از زنان ...
بیشتر
هدف: آدیپوکاینها، مولکولهای مترشحه از بافت چربی هستند که با مقاومت به انسولین، سندروم متابولیکی، دیابت و بیماریهای قلبی عروقی ارتباط دارند. بنابراین، تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره چای سبز (GTE) بر غلظت آدیپوکاینهای آپلین و کمرین در زنان چاق مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در یک طرح نیمه تجربی، 30 نفر از زنان تمرین نکرده با شاخص تودهبدنی (BMI) بالاتر از 30 کیلو گرم بر مترمربع از میان زنان چاق به صورت هدفمند و در دسترس و سپس به روش طرح تصادفی، دوسوکور کنترل شده با دارونما انتخاب شدند و به سه گروه شامل تمرین و مصرف عصاره چای سبز (GT)، تمرین و مصرف دارونما (PT) و مصرف عصاره چای سبز (G) تقسیم شدند. گروههای GT و G، روزانه 600 میلی گرم GTE و گروه PT نیز 600 میلی گرم دارونما به مدت 8 هفته مصرف نمودند. برنامه تمرین مقاومتی شامل 3 جلسه در هفته به مدت 8 هفته بود. اندازه-گیری سطح سطوح سرمی آدیپوکاینها با استفاده از روش الایزا انجام شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر حاکی از کاهش معنیدار سطح سرمی آپلین و کمرین درگروههای GT و PT نسبت به G می باشد. همچنین، کاهش معنی-داری در سطح این آدیپوکاینها در پسآزمون نسبت به پیش آزمون در هر سه گروه مشاهده شد. نتیجهگیری: 8 هفته مصرف GTE و تمرین مقاومتی سبب کاهش آدیپوکاینهای التهابی در زنان چاق گردید و تمرین مقاومتی همراه GTE به صورت همزمان اثربخشی بیشتری نسبت به دوشرایط دیگر داشت.
فیزیولوژی ورزشی
محمد رحمان رحیمی؛ حسن فرجی؛ سحر شاملویی
چکیده
زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر پلیمورفیسم MCT1 A1470T (rs 1049434) بر یک تکرار بیشینه قدرت عضلانی در ورزشکاران جوان گروه قدرتی سرعتی و استقامتی در دو آزمون پرسسینه و اسکاتاسمیت بود.روش کار: 49 ورزشکار جوان تمرین کرده مرد با میانگین سنی (54/5±22/24سال)، قد (91/8±57/178سانتی-متر)، وزن (31/13±32/75کیلوگرم) و شاخص توده بدن (26/3±54/23کیلوگرم ...
بیشتر
زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر پلیمورفیسم MCT1 A1470T (rs 1049434) بر یک تکرار بیشینه قدرت عضلانی در ورزشکاران جوان گروه قدرتی سرعتی و استقامتی در دو آزمون پرسسینه و اسکاتاسمیت بود.روش کار: 49 ورزشکار جوان تمرین کرده مرد با میانگین سنی (54/5±22/24سال)، قد (91/8±57/178سانتی-متر)، وزن (31/13±32/75کیلوگرم) و شاخص توده بدن (26/3±54/23کیلوگرم برمترمربع) با ملاک های ورودی به این پژوهش راه یافتند. قدرت عضلانی طی یک جلسه با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه در دو قسمت بالاتنه (آزمون پرس سینه) و پایین تنه (اسکات سمیت) برای هر آزمودنی محاسبه شد. از روش ARMS-PCR برای تعیین ژنوتیپ نمونه ها استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین ژنوتیپهای پلیمورفیسم MCT1 در یک تکرار بیشینه قدرت عضلانی آزمون اسکاتاسمیت در ورزشکاران وجود دارد (3/51 F=، 038/0=p ) که ژنوتیپ TTبا بیشترین قدرت در آزمون اسکاتاسمیت همراه بود. آزمون تعقیبی LSD نشان داد که آزمودنی های دارای ژنوتیپ (TT+AT) قدرت بیشتری در مقایسه با آزمودنی های دارای ژنوتیپ (AA+(AT دارند. در گروه قدرتی بین ژنوتیپ (AA و TT) در یک تکرار بیشینه قدرت عضلانی اسکاتاسمیت تفاوت معنیداری دیده شد (0/047=p ، 54/3F= ) و افراد دارای ژنوتیپ TT بیشترین قدرت را در آزمون اسکاتاسمیت داشتند.نتیجهگیری: ژنوتیپ TT پلیمورفیسم MCT1 با قدرت عضلانی پایینتنه ورزشکاران همراه بوده است و اثر این ژنوتیپ در ورزشکاران گروه قدرتی بارز بود.